Listening

اولین مهارت زبانی که یک انسان می آموزد، شنیدار است. شنیدن به عنوان یک مهارت دریافتی شناخته می شود، مهارتی که یک فرد با تلاش و زحمت کم می تواند بیاموزد. یک نفر صحبت می کند، آهنگی پخش می شود، یا صدایی در فضا اجرا می شود….. و شنونده فقط می شنود! به همین علت یگ مهارت دریافتی نامیده می شود، چون توسط فرد شنیده و دریافت می شود، نه تولید. دانشمندان و پزشکان امروزه ثابت کرده اند که نوزادان در شکم مادر، به صداها واکنش نشان می دهند، مثلا به موسیقی آرام ، خواندن یا صحبت کردن مادرشان، یا صداهای خیلی بلند. علم زیست شناسی ثابت کرده که کودکان قبل از تولد نیز می شنوند و میتوانند تن صدای بزرگسالان را احساس کنند و متوجه آرامش، عصبانیت یا بلندی و آرامی صدا می شوند. مطالعاتی وجود دارند که پیشنهاد می دهند این اولین صداهایی که نوزاد میشنود می تواند روی روند رشد و شخصیت نوزاد اثر گذار باشد. بزرگسالانی وجود دارد که باور دارند یک نوزاد تازه متولد شده تا ماه ها بعد چیزی را متوجه نمی شود، تا وقتی که یاد بگیرد به صحبت ها پاسخ دهد. اگرچه مطالعات نشان داده است که اگر با نوزادان از بدو تولد صحبت شود، مهارت گفتاری بهتری خواهند داشت و خیلی سریعتر صحبت کردن را یاد خواهند گرفت و دایره لغات وسیعتری را خواهند داشت. در زمان یادگیری یک زبان، چه زبان اول، چه زبان دوم و چه زبان سوم، یک قاعده بیولوژیکی وجود دارد که باید در ذهن نگه داشت: دریافت بر تولید مقدم است. به چه معناست؟ به این معنی ست که نوزادان و حتی بزرگسالانی که زبانی را یاد میگیرند، ابتدا معانی کلمات و جملات را درک میکنند و سپس میتوانند با استفاده از آنها صحبت کنند. اگر اسم یک نوزاد را بگویید، او تشخیص خواهد داد و با رفتار پاسخ خواهد داد، حتی قبل از اینکه بتواند کلمه ای را به زبان آورد. اگر به یک کودک بگویید که «آن کتاب روی میز را برایم بیاور» و با دست به کتاب اشاره کنید، کودک کتاب را برای شما خواهد آورد. او با اینکه نمیتواند کلمه یا عبارتی را بر زبان اورد اما منظور شما را خواهد فهمید. دانستن نکات زیر درباره تقویت مهارت شنیداری می تواند بسیار مفید باشد:

1. هرچه بیشتر با مکالمات و صحبت ها (حتی آهنگ ها) در تماس باشید، مهارت شنیداری بهتر و دایره لغات وسیعتری خواهید داشت. با نوزادان از زمانی که در گهواره هستند باید صحبت شود، صحبت هایی با لغات بسیار و پیچیده، نه فقط بچگانه و ساده.
2. شنیدن و گوش دادن دو توانایی و مهارت متفاوت هستند. «شنیدن» یک توانایی فیزیکی است، صداها وارد گوش ما می شوند، و به صورت غیرارادی در مغز شنونده شنیده می شوند. گوش دادن یک مهارت ذهنی فعال و ارادی ست. گوش دادن برای یک هدف مشخص انجام می شود.
3. هیچ مهارت زبانی در انزوا و تنهایی آموزش داده نمیشود، یاد هم گرفته نمی شود. تا زمانی که به صحبت کردن کسی گوش ندهیم، نمیتوانیم صحبت کنیم. صحبت کردن و شنیدن ارتباط بسیار نزدیکی با هم دارند و تقریبا غیرممکن است تا آنها را از هم جدا کنیم. اگرچه زبان آموزان و متخصصین بیولوژی مختلف، متفق القول هستند که شنیدن، باعث تقویت گوش دادن، و گوش دادن باعث تقویت صحبت کردن می شوند.

به دلیل همین نکاتی که در بالا ذکر شد ما می دانیم که زبان آموزان ماه ها یا حتی سال ها باید انگلیسی را بشنوند قبل از اینکه بتوانند به انگلیسی صحبت کنند. هیچ عجله یا فشاری برای صحبت کردن نباید باشد. هدف اصلی ما در این مقاله این است که نشان دهیم توانایی شنیدن، به دریافت های زبانی بستگی دارد. هرچی بیشتر زبان را دریافت کنیم، بیشتر می شنویم، بیشتر میفهمیم و توان شنیداری قوی تری خواهیم داشت. هرچه بیشتر به کلمات، عبارات و جملات گوش دهیم، توانایی شنیداری بهتری خواهیم داشت و در نهایت هم بهتر صحبت خواهیم کرد. شنیدن اولین مهارت زبانی ست که یک کودک در زبان مادری خود می آموزد. همچنین شنیدن اولین مهارتی است که یک فرد برای یادگیری زبان دوم یا سوم، می آموزد. آموزش زبان یک پروسه طبیعی ست. کودکان در اروپا با کمی مشقت سه یا چند زبان را می آموزند، به طوری که از بچگی و دبستان تا بعدها با این زبان ها در تماس هستند، و به این ترتیب تا سن 18 سالگی می توانند به شکلی سلیس و روان صحبت کنند. مهارت شنیداری را نباید دست کم گرفت و اثری که این مهارت می تواند بر سایر مهارت های زبانی شما بگذارد. هرچه بیشتر انگلیسی را بشنوید بیشتر و بهتر صحبت خواهید کرد.